Sztuczna wentylacja płuc
Co to jest spontaniczna wentylacja płuc i czym się różni od sztucznej wentylacji? Kiedy stosuje się sztuczną wentylację i co jest warunkiem jej powodzenia? Na czym polega wentylacja pęcherzykowa i ile ona wynosi? Odpowiedzi na te pytania znajdziesz w poniższym artykule.
Spontaniczna wentylacja płuc
Spontaniczna wentylacja płuc to naturalny mechanizm fizjologiczny, który pozwala na wymianę gazową z otoczeniem. Skurcze mięśni oddechowych umożliwiają proces wdech-wydech. Dzięki temu z organizmu zostaje usuwany dwutlenek węgla, w miejsce którego pojawia się tlen, niezbędny komórkom do życia. Powtarzające się rytmicznie fazy wdechów i wydechów składają się na cykl oddechowy. Tak zwana częstość oddechowa, czyli liczba cykli na minutę, u dorosłych waha się w granicach 16-20 odd/min.
Sztuczna wentylacja to zupełna odwrotność spontanicznej wentylacji płuc. Zasadnicza różnica między wentylacją spontaniczną, a sztuczną opiera się na różnicy ciśnień. Przy sztucznej mamy do czynienia z tak zwanym sztucznym oddechem, który ma związek z wytworzeniem ciśnienia dodatniego na wejściu do dróg oddechowych. Dochodzi wówczas do tak zwanego aktywnego wdechu, który polega na przepływie gazów oddechowych do płuc. Z kolei wydech zachodzi biernie w wyniku zapadania się sprężystych elementów klatki piersiowej. Tak zachodzi sztuczna wymiana gazowa w pęcherzykach płucnych. Jest ona wykorzystywana powszechnie, ponieważ często za jej pomocą jesteśmy w stanie uratować życie. Warunkiem jest wdmuchiwanie gazów o objętości większej od przestrzeni martwej, czyli od objętości powietrza nie biorącej udziału w wymianie gazowej z krwią.
Wentylacja pęcherzykowa
Wentylacja pęcherzykowa jest wymianą gazową, która zachodzi w pęcherzykach płucnych w ciągu minuty. Jest ona miarą skuteczności wentylacji mechanicznej. Jej wartość ma niezwykle istotny wpływ na usuwanie dwutlenku węgla. Zakłada się, że przy przeciętnej liczbie wdechów 12/min, wynosi ona 4l, z kolei wentylacja minutowa – 6-7,5 l/min.
Jak radzić sobie z refluksem u niemowlaka – kilka wskazówek. →