Opowieści o chorobach, czyli dlaczego ludzie lubią mówić o swoim zdrowiu
Zdrowie to jeden z najczęstszych tematów codziennych rozmów. Pytanie „jak tam zdrowie?” nierzadko zastępuje tradycyjne „dzień dobry”, niezależnie od tego, czy rzeczywiście interesuje nas kondycja rozmówcy, czy nie.
Kwestie zdrowotne niemalże tak często jak pogoda bywają tematem zastępczym, ale z całą pewnością nie są tematem błahym.
Olaboga! Jak mnie boli!
Bardzo ciekawym zjawiskiem, obserwowanym zresztą nie tylko przez lekarzy, jest postępująca z wiekiem tendencja do coraz dłuższych monologów na temat chorób, leczenia i lekarzy.
Nie raz w żartach mówi się, że stan zdrowia starszych ludzi to tak naprawdę ich jedyne zainteresowanie, a wizyty lekarskie (obok wycieczek na pocztę) to jedyna rozrywka.
Takie przedstawienie sprawy to oczywista niesprawiedliwość. Po pierwsze, nie ma sensu generalizować i sprowadzać wszystkich ludzi w podeszłym wieku do wspólnego mianownika. Po drugie… coraz więcej całkiem młodych ludzi również przejawia wspomniany wyżej objaw. Co więcej, objaw ten występuje w najostrzejszej formie, tj. w formie biadolenia.
Dobrze sobie ponarzekać
Polacy podobno są narodem wyjątkowo lubiącym narzekanie. Nie ma to jak sobie pomarudzić, a to o pogodzie, a to o polityce, a to o tym, co nas boli, kłuje, drapie i swędzi.
Okazuje się, że niemalże każdy z nas jest w stanie na zawołanie wymienić co najmniej kilka dolegliwości, oczywiście niezmiernie uciążliwych i z całą pewnością śmiertelnych.
Jednakże nie tylko narzekanie sprawia przyjemność. Od biedy można się zwyczajnie podzielić swoimi zdrowotnymi przygodami – nic tak nie bawi rozmówcy jak opowieści o liczbie czerwonych krwinek. W ostateczności zawsze warto komuś dobrze poradzić – rewelacyjną dietę, najlepszego na świecie lekarza, a w szczególności różnego rodzaju cudowne medykamenty (niestety, coraz częściej zażywane bez konsultacji z lekarzem lub farmaceutą).
Dlaczego lubimy tyle mówić o zdrowiu?
Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na pytanie, dlaczego tyle czasu poświęcamy rozmowom o zdrowiu. Niezaprzeczalnie jest to temat ważny i bliski każdemu. Wywołuje wiele emocji, a więc absolutnie zrozumiała jest skłonność do dzielenia się nim.
Zastanawiające w tym wszystkim pozostaje to, że ludzie mówiący zbyt często o zdrowiu tracą obiektywizm i poczucie dystansu. Niejednokrotnie zarzucają nas masą informacji, które rzadnego normalnego człowieka zainteresować nie mogą.
Tego rodzaju rozmowy bywają męczące, niewygodne, a nawet krępujące. Za przykład niech posłuży przypadek pewnego młodego absolwenta farmacji, który rozpoczął swoją pierwszą pracę w aptece. Już pierwszego dnia, jego nowa, dużo starsza koleżanka z pracy uraczyła go opowieściami o swoich uporczywych zaparciach. Byłem trochę zdziwiony. Sam jej o swoich zaparciach nie mówiłem, bo akurat nie miałem – śmiał się potem biedak.
Na całe szczęście późniejsza współpraca toczyła się w miłej (choć może nieco zbyt poufałej) atmosferze.
Zachowajmy zdrowy umiar
Jaki z tego wniosek? Chyba po prostu, powinniśmy pilnować tego, żeby zbytnio nie koncentrować się na własnych problemach zdrowotnych i nie czynić z nich swojego hobby. Tym bardziej takiego hobby, którym musimy się podzielić z całym światem. Ani świat nie będzie szczęśliwy, ani my – zbytnie skupienie na chorobie nie pozwoli nam przecież cieszyć się życiem.
Kłopoty ze zdrowiem to z całą pewnością sprawa absorbująca, ale niekoniecznie dla innych osób niż sam pacjent i jego lekarz. Pamiętajmy o tym, kiedy przyjdzie nam do głowy opowiadanie komukolwiek o częstotliwości wypróżnień.